Personeel is miserie
In 1995 start ik mijn reclamebedrijf.
Van âscratch”, zoals men dat zegt.
In de kinderkamer van mijn zoon, die toen nog niet geboren was, begin ik stickers uit te snijden, reclameborden te drukken en bedrijfsvoertuigen te beletteren.
Mijn onderneming groeit langzaam. Veel te langzaam.
Zeker als ik zag – en voelde – hoeveel energie en tijd ik erin stak.
Maar ja⊠Op dat moment, en volgens mijn toenmalige ideeën, is dit the only way up: veel en hard(er) werken.
Personeel is miserie
Tussen pot en pint klagen mijn veel (te) hard werkende zelfstandige vrienden, altijd over hetzelfde:
- Slechte betalers
- Problemen met het personeel
De bijhorende straffe verhalen om de facturen betaald te krijgen, en over personeel dat zelden doet wat er gevraagd wordt, en over personeel dat sowieso te veel kost, die peppen me niet echt op.
Bovendien krijg ik altijd maar te horen: âJe moet dat zo doen, niet zo. Dat zal met mij niet meer gebeurenâŠâ en “Moet je een keer weten wat hij mij nu weer gelapt heeftâŠâ
Het gevolg? Het duurt ruim acht jaar vooraleer ik het durf om een eerste medewerkster aan te werven. Uit noodzaak. Omdat ik verzuip in het werk.
Kloon gezocht
Plots moet het allemaal rap gaan. Eigenlijk is rap zelfs niet meer rap genoeg. Drie dagen om een antwoord te krijgen van de VDAB, om te weten op welke tegemoetkomingen ik recht heb, lijken een eeuwigheid. Ik wil natuurlijk de beste kandidaat die zo weinig mogelijk kost.
Daarbovenop verwacht ik van mijn nieuwe medewerkster dat ze vanaf dag 1 alles weet en dat ze alles kan zoals ik.
Eigenlijk wil ik een kloon van mezelf.
Iemand die initiatief neemt, terwijl ze toch doet wat ik wilâŠ
Het is toch waar
âHey! Dag SĂ©verine. Hier kun je jas kwijt en daar is het toilet.â
Dat zal ongeveer de rondleiding geweest zijn in mijn onderneming. Op die manier vliegen we erin.
De waarschuwingsstemmetjes van de collega-zelfstandigen hoor ik in mijn hoofd roepen:
- Laat direct zien wie de baas is
- Wees niet te familiair
- Wees op je hoede
- …
Maar ik overtuig mijzelf dat het bij mij wel anders zal lopen. Ik weet wel van aanpakken.
Maar al heel snel verval ik in clichés. Het kan ook niet anders.
Ik wierf niet aan vanuit strategie, maar vanuit noodzaak.
Bovendien bleef ik verderwerken met de mentaliteit van een Ă©Ă©nmanszaak.
Er zijn geen systemen.
Ik controleer alles. Ik neem de tijd niet om iets uit te leggen. Want als ik het zelf doe, gaat het veel rapper⊠En is het beter.
Stilaan begin ik ook echt de verhalen van mijn collegaâs te geloven.
Personeel is miserie.
Ik sluit dus maar aan in die lange rij van klagende zelfstandigen.
Wij hebben niet dezelfde harde schijf
- Hoe wil ik dat die medewerkster initiatief neemt als ik alles onder controle wil houden?
- Hoe kan ze beter worden als ik de tijd niet neem om alles uit te leggen?
- Waar moet Séverine haar motivatie zoeken als ze voelt dat ze een kost is? En haar meerwaarde niet kan bewijzen?
EĂ©n jaar vol slapeloze nachten (en vijf kiloâs overgewicht later) komt Vincent ons team versterken.
Vincent is een introverte jonge gast boordevol creativiteit. De nieuwe logoâs en de gedurfde ontwerpen springen als paddestoelen uit zijn scherm. Perfect voor de grafische uitdagingen van mijn veeleisende nieuwe klanten.
Maar ik blijf sakkeren over de werkbonnen die niet altijd nauwkeurig ingevuld zijn.
Ik schaam mij om toe te geven dat Vincent uitstekend voer was voor de klaaggesprekken met mijn collega-zelfstandigenâŠ
Op een dag kondigt Vincent aan dat hij het bedrijf verlaat.
Ik: kwaad en ontgoocheld. âIk heb zoveel voor jou gedaan. Ik heb je al die kansen gegeven.â
Hij: machteloos. “Xavier, wij hebben niet dezelfde harde schijf.â
Wow. âWij hebben niet dezelfde harde schijfâ. Dat komt binnen.
Twee voor de tijd van Ă©Ă©n
Wanneer je een nieuwe computer aanschaft, zet je “alles over” van de oude naar de nieuwe.
In een paar tellen ben je klaar. Alles staat op je nieuwe computer.
En hij gaat een stuk sneller dan de vorige!
Helaas… Een medewerker is geen computer.
Ik ben Vincent dankbaar voor de les die hij mij leerde.
Om hem te vervangen werf ik twee jonge meisjes aan.
Te gek voor woorden! Op papier, en vanuit mijn Ă©Ă©nmanszaak-denken, heb ik maar Ă©Ă©n persoon nodig.
Mijn beste zet ooit
Julie en Sophie starten een paar weken later. Deze keer neem ik een halve dag de tijd om het bedrijf in detail voor te stellen, om te vertellen wat mijn visie is, wat belangrijk voor mij is, waar ik voor sta. En⊠waar de toiletten zijn.
Er is onvoldoende werk om hen allebei 8u per dag “bezig” te houden. Maar er is nu eindelijk ruimte en tijd om te leren, om systemen op te zetten en nieuwe zaken uit te proberen.
Het mooie is dat de twee meisjes letterlijk het werk uit mijn handen nemen. “Xavier, wat kunnen wij doen om je te helpen?â
Misschien denk je nu dat ik geluk had. Dat ik twee uitzonderingen gevonden had.
Daar geloof ik niets van.
Ik had begrepen dat we allemaal een andere harde schijf hebben.
Geen slechtere of betere. Gewoon een andere.
Wanneer je dan durft de verscheidenheid en de voordelen te zien, in plaats van je te focussen op hoe verschillend “ze” wel zijn, dan pas word je een ondernemer. Dan pas wordt the sky the limitâŠ
Samenwerken is de sleutel. Of het nu in dienstverband is of op zelfstandige basis.
Nothing great has been achieved alone.
Ik ben benieuwd
Vertel hieronder jouw verhaal.  Laten we er samen aan werken.
Beschrijf in een reactie hieronder Ă©Ă©n van jouw hindernissen. Of hoe je het hebt opgelost.
Wil je nog meer tips die je vooruit helpen? Dan is de ons kennismaking event voor jou: kom naar de Businesslab Kick-off. Of plan een persoonlijk groeigesprek.
Ik duim voor jouw succes!
Xavier
Zelf vind ik het steeds moeilijk om de goeie balans te vinden tussen voldoende controle houden over wat er gebeurt in mijn zaak en anderzijds mijn medewerkers voldoende vrijheid laten om zelf initiatieven te nemen.
Dag Xavier, boeiend stukje. Voldoende tijd nemen om nieuwe werknemers in te werken is inderdaad een goed begin. Maar hoe zorg je ervoor dat je medewerkers ook effectief âpassenâ bij je onderneming?
Ik herken heel veel uit dit verhaal. Een paar jaar geleden ook uit noodzaak iemand aangeworven en heel fout afgelopen. Ik was er niet klaar voor en de medewerker ook niet. Heel erg van afgezien, maar wel een enorme (goede) les. Dit jaar een vakantiejob aangeboden en al heel veel beter meegevallen (maar verre nog van perfect van mijn kant uit). Ook hier was het vooral weer uit noodzaak.
Op dit ogenblik gedraag ik mij als eenmanszaak en ik wil wel groeien. Mijn droom is om samen met mezelf een team van 4 mensen uit te bouwen. Alleen is er die angst…. Mijn orderboekje dit jaar zat goed vol met weinig tot geen reclame/actieve prospectie. Op het einde van de rit met wat geluk een klein beetje winst. Maar ik heb het gevoel dat er meer in zit. Wat als ik nog maar de helft van mijn tijd zou kunnen besteden aan actieve prospectie? Brengt dat voldoende inkomsten met zich mee om iemand te kunnen betalen? Groeit mijn bedrijf ervan? En dan het financiĂ«le. Ik heb net geĂŻnvesteerd in een kantoor. Spaarcenten zitten in stenen. Daardoor ben ik nu eerder geneigd om eerst terug wat cash op te bouwen alvorens de stap naar uitbreiding te zetten. Maar dat heeft ook zijn tijd nodig waardoor ik het gevoel heb dat ik blijf stil staan/achteruit ga.
Dus ik lees graag het verhaal hierboven op het ogenblik dat je Julie en Sophie aanneemt, maar dat is een grote “kost” (sorry voor dit woordgebruik, maar ik bedoel hiermee: daar gaan elke maand serieus wat euro’s naartoe). Had jij op dat ogenblik zo voldoende middelen om dit te betalen? Ik wil ook niemand aannemen om na 2 maand te moeten zeggen: Sorry, maar ik kan je niet meer betalen.
Beste Yves,
Ik lees uw twijfels naar de haalbaarheid om nieuwe werknemers aan te werven. Alle risico’s wegnemen is onmogelijk maar je kan uw goed voorbereiden:
* huidige financiële balans maken (samen met uw boekhouder)
* verkoop en financieel plan (minimum voor 1 jaar, liefst voor 3 jaren) uitschrijven met realistische verkoop cijfers en maximale kosten
* uw plan met uw boekhouder bespreken en indien te weinig financiële middelen, de banken aanspreken en uw plan voorstellen
Als je advies nodig heb, contacteer me maar, ik heb deze oefening dit jaar gedaan!
Groeten, François
Xavier,
boenk erop, je verhaal klopt Ă©Ă©n op Ă©Ă©n met hetgeen mijn persoonlijke ervaringen zijn.
Alleen heb ik de stap nog niet opnieuw durven zetten richting de aanwerving van een extra werkkracht. Ik heb al op allerhande manieren geprobeerd om uit de startblokken te kunnen schieten, waarna ik me telkens op een of andere manier terug heb moeten plooien en telkens tot de vaststelling kwam dat die persoon niet geknipt was voor mijn onderneming, hoe ik zaken zie.
Ik besef dat ik ergens het kind met het badwater heb weggesmeten, maar ergens ook met een bepaalde vrees achter blijf van: ga ik dat wel kunnen betalen, zal dat niet weer dezelfde miserie geven als die ik in het verleden heb gehad…
ik zal me zeker inschrijven voor de volgende business lab, want ik ben er nu klaar voor.
grt
tom
Lagere loonlasten en opzegvergoedingen zou de angst bij veel beginnende ondernemers verlagen .
De persoonlijke risico’s bij het aannemen van personeel zijn idd zeer hoog. En dan valt nog af te wachten of die persoon de juiste mentaliteit heeft of een fervent vakbond militant is , wat natuurlijk nooit vermeld wordt tijdens de sollicitatie ;)
Een goede oplossing voor startende, jonge bedrijven is het werken met freelancers. wij, b-logic, wij sourcen freelancers uit van rond de 40 jaar. Mensen met een serieuze expertise, mensen die er bewust voor kiezen om hun expertise te delen en het bedrijf te laten groeien. Groeien zodat ze na een tijd iemand vast kunnen aanwerven. De ondernemer kan zijn focus leggen op zijn core business en de rest … administratie, boekhouding… loopt zonder werknemerskopzorgen.
Nina,
daar heb ik ondertussen enorm goede ervaring mee en het heeft inderdaad veel van mijn kopzorgen weggenomen.
Het is echter ook zo dat je op een gegeven, net door die ondersteuning, een groei kent die u noodzaakt om iemand in dienst te nemen die een specifieke kennis heeft om de core business verder uit te werken. En dat blijkt toch een stuk moeilijker te zijn, ervaar ikzelf.
Beste,
Maart 2017 heb ik mijn 2e werknemer in dienst genomen, dit naar aanleiding van het volgen van jullie traject. Heel veel van uw verhaal is herkenbaar en soms ben ik ook mateloos boos in mezelf dat iets weeral niet binnen de beschikbare tijd klaar is – dit kost handenvol geld… Maar dan zie ik ook dat het resultaat steeds top is en meer en meer positieve reacties van klanten krijg – wat toch ook heel belangrijk is. Toch blijft het een hele uitdaging om dit nog verkocht te krijgen bij een potentiele klant.
Ik heb nu meer tijd ter beschikking om de verkoop deftig aan te pakken en eens te werken aan mijn zaak (welke richting gaan we volgend jaar uit; wat moet er veranderen om meer rendabel te worden…).