Tag Archief van: Mindset

In 1995 start ik mijn reclamebedrijf.
Van ”scratch”, zoals men dat zegt.

In de kinderkamer van mijn zoon, die toen nog niet geboren was, begin ik stickers uit te snijden, reclameborden te drukken en bedrijfsvoertuigen te beletteren.

Mijn onderneming groeit langzaam. Veel te langzaam.
Zeker als ik zag – en voelde – hoeveel energie en tijd ik erin stak.
Maar ja… Op dat moment, en volgens mijn toenmalige ideeën, is dit the only way up: veel en hard(er) werken.

Personeel is miserie

Tussen pot en pint klagen mijn veel (te) hard werkende zelfstandige vrienden, altijd over hetzelfde:

1. Slechte betalers
2. Problemen met het personeel

De bijhorende straffe verhalen om de facturen betaald te krijgen, en over personeel dat zelden doet wat er gevraagd wordt, en over personeel dat sowieso te veel kost, die peppen me niet echt op.

Bovendien krijg ik altijd maar te horen: ”Je moet dat zo doen, niet zo. Dat zal met mij niet meer gebeuren…” en “Moet je een keer weten wat hij mij nu weer gelapt heeft…”

Het gevolg? Het duurt ruim acht jaar vooraleer ik het durf om een eerste medewerkster aan te werven. Uit noodzaak. Omdat ik verzuip in het werk.

Kloon gezocht

Plots moet het allemaal rap gaan. Eigenlijk is rap zelfs niet meer rap genoeg. Drie dagen om een antwoord te krijgen van de VDAB, om te weten op welke tegemoetkomingen ik recht heb, lijken een eeuwigheid. Ik wil natuurlijk de beste kandidaat die zo weinig mogelijk kost.

Daarbovenop verwacht ik van mijn nieuwe medewerkster dat ze vanaf dag 1 alles weet en dat ze alles kan zoals ik.

Eigenlijk wil ik een kloon van mezelf.
Iemand die initiatief neemt, terwijl ze toch doet wat ik wil…

Het is toch waar

”Hey! Dag Séverine. Hier kun je jas kwijt en daar is het toilet.”

Dat zal ongeveer de rondleiding geweest zijn in mijn onderneming. Op die manier vliegen we erin.

De waarschuwingsstemmetjes van de collega-zelfstandigen hoor ik in mijn hoofd roepen:

• Laat direct zien wie de baas is
• Wees niet te familiair
• Wees op je hoede
• …

Maar ik overtuig mijzelf dat het bij mij wel anders zal lopen. Ik weet wel van aanpakken.

Maar al heel snel verval ik in clichés. Het kan ook niet anders.

Ik wierf niet aan vanuit strategie, maar vanuit noodzaak.

Bovendien bleef ik verderwerken met de mentaliteit van een éénmanszaak.

Er zijn geen systemen.

Ik controleer alles. Ik neem de tijd niet om iets uit te leggen. Want als ik het zelf doe, gaat het veel rapper… En is het beter.

Stilaan begin ik ook echt de verhalen van mijn collega’s te geloven.

Personeel is miserie.

Ik sluit dus maar aan in die lange rij van klagende zelfstandigen.

Wij hebben niet dezelfde harde schijf

• Hoe wil ik dat die medewerkster initiatief neemt als ik alles onder controle wil houden?
• Hoe kan ze beter worden als ik de tijd niet neem om alles uit te leggen?
• Waar moet Séverine haar motivatie zoeken als ze voelt dat ze een kost is? En haar meerwaarde niet kan bewijzen?

Eén jaar vol slapeloze nachten (en vijf kilo’s overgewicht later) komt Vincent ons team versterken.
Vincent is een introverte jonge gast boordevol creativiteit. De nieuwe logo’s en de gedurfde ontwerpen springen als paddestoelen uit zijn scherm. Perfect voor de grafische uitdagingen van mijn veeleisende nieuwe klanten.

Maar ik blijf sakkeren over de werkbonnen die niet altijd nauwkeurig ingevuld zijn.
Ik schaam mij om toe te geven dat Vincent uitstekend voer was voor de klaaggesprekken met mijn collega-zelfstandigen…

Op een dag kondigt Vincent aan dat hij het bedrijf verlaat.

Ik: kwaad en ontgoocheld. ”Ik heb zoveel voor jou gedaan. Ik heb je al die kansen gegeven.”
Hij: machteloos. “Xavier, wij hebben niet dezelfde harde schijf.”

Wow. ”Wij hebben niet dezelfde harde schijf”. Dat komt binnen.

Twee voor de tijd van één

Wanneer je een nieuwe computer aanschaft, zet je “alles over” van de oude naar de nieuwe.
In een paar tellen ben je klaar. Alles staat op je nieuwe computer.
En hij gaat een stuk sneller dan de vorige!

Helaas… Een medewerker is geen computer.

Ik ben Vincent dankbaar voor de les die hij mij leerde.

Om hem te vervangen werf ik twee jonge meisjes aan.

Te gek voor woorden! Op papier, en vanuit mijn éénmanszaak-denken, heb ik maar één persoon nodig.

Mijn beste zet ooit

Julie en Sophie starten een paar weken later. Deze keer neem ik een halve dag de tijd om het bedrijf in detail voor te stellen, om te vertellen wat mijn visie is, wat belangrijk voor mij is, waar ik voor sta. En… waar de toiletten zijn.

Er is onvoldoende werk om hen allebei 8u per dag “bezig” te houden. Maar er is nu eindelijk ruimte en tijd om te leren, om systemen op te zetten en nieuwe zaken uit te proberen.

Het mooie is dat de twee meisjes letterlijk het werk uit mijn handen nemen. “Xavier, wat kunnen wij doen om je te helpen?”

Misschien denk je nu dat ik geluk had. Dat ik twee uitzonderingen gevonden had.

Daar geloof ik niets van.
Ik had begrepen dat we allemaal een andere harde schijf hebben.

Geen slechtere of betere. Gewoon een andere.

Wanneer je dan durft de verscheidenheid en de voordelen te zien, in plaats van je te focussen op hoe verschillend “ze” wel zijn, dan pas word je een ondernemer. Dan pas wordt the sky the limit…

Samenwerken is de sleutel. Of het nu in dienstverband is of op zelfstandige basis.

Nothing great has been achieved alone.

Ik ben benieuwd

Vertel hieronder jouw verhaal.  Laten we er samen aan werken.

Beschrijf in een reactie hieronder één van jouw hindernissen. Of hoe je het hebt opgelost.

Wil je nog meer tips die je vooruit helpen? Dan is de ons kennismaking event voor jou: kom naar de Businesslab Kick-off. Of plan een persoonlijk groeigesprek.

Ik duim voor jouw succes!

Xavier