Soms moet je even weg van waar je woont om opnieuw te zien wat je al die tijd voor vanzelfsprekend hebt aangenomen.
Ik ben op dit moment op weg naar Amerika – niet om te ontsnappen, maar om te groeien. Om te inspireren én me te laten inspireren.
En ja, ik hoor het je al vragen: moet je daar nu helemaal voor naar de andere kant van de wereld?
Misschien wel…
Want of je het nu wil of niet: Amerika blijft het land waar men vertrekt vanuit mogelijkheden. Daar geloven ze dat iets kan, tot het tegendeel bewezen is.
Hier bij ons, in Vlaanderen en Europa, starten we vaak vanuit het omgekeerde: “Dat kan niet… want blablabla.” Onze eerste reflex is vaak weerstand. Twijfel. Kritiek.
Vandaag ligt ons land plat. Geen vertrekkende vluchten van Brussels Airport en heel België kreunt. Ik lig er niet wakker van: ik ben gewoon een dag vroeger vertrokken en logeerde in het Hilton in de luchthaven van München. Geen drama. Een oplossing.
Daar, in die hotelkamer, dacht ik terug aan die ene zin van John F. Kennedy in 1961, die vandaag misschien actueler is dan ooit:
“Vraag niet wat je land voor jou kan doen – vraag wat jij voor je land kan doen.”
We kijken graag naar wat er misloopt. En ja, er loopt veel mis. Maar laat ons minstens eerlijk zijn: we vergeten vaak in welke ongelooflijke luxe we leven.
We klagen – terwijl we leven in één van de meest bevoorrechte stukjes aarde.
Kijk even mee:
Voor minder dan de prijs van een cappuccino ga je naar de huisarts.
-
- Voor de prijs van een steak-friet vlieg je naar de zon, duizenden kilometers ver.
-
- Je kinderen gaan gratis naar school en krijgen kwaliteitsonderwijs.
-
- Je kan elke dag een bibliotheek binnen wandelen en gratis alles leren wat je wil.
-
- Je streamt onbeperkt muziek en podcasts – gratis.
-
- Je mag verwachten 80 jaar of ouder te worden.
-
- Drinkbaar water komt gewoon uit je kraan.
-
- Voor minder dan één euro per dag heb je toegang tot het internet – de grootste bibliotheek ter wereld.
-
- Je loopt op straat met of zonder hoofddoek, met of zonder tattoo’s, half bloot of helemaal ingepakt.
-
- Je kan overal geraken met je wagen of fiets.
-
- Je kinderen slapen veilig, zonder bommen boven hun hoofd.
-
- De winkels liggen vol eten. Niet alleen wat je nodig hebt – ook wat je nooit nodig zal hebben.
-
- Zelfs met een paar honderd euro kan je een onderneming starten.
-
- En als je werknemer bent, kun je het je zelfs permitteren om half werk te leveren, je baas schade te berokkenen en toch ontslagen te worden met een dikke vergoeding én een paar jaar uitkering erbovenop.
En last but not least: je bent VRIJ.
Vrij om je werk een dag te laten staan en naar Brussel te trekken.
Of je steak-friet te laten staan en elders een land te zoeken waar het nóg beter is.
Dus ja: wat doe jij met die vrijheid?
Want nog eens:
“Vraag niet wat je land voor jou kan doen – vraag wat jij voor je land kan doen.”
Welke talenten zitten er nog in jou opgesloten? Welke ideeën heb je liggen waar je niets mee doet? Welke energie houd je tegen uit angst voor kritiek?
De wereld verbeteren is geen slogan. Het is een keuze. En die begint klein:
eerst bij jezelf, dan bij je gezin, je team, je klanten… en zo verder.
Alles start met geven.
Xavier.
P.S. Natuurlijk zijn er mensen voor wie dit niet geldt. Maar het is een minoriteit. En ja, als samenleving moeten we die mensen blijven helpen.
Maar laat ons alsjeblieft stoppen om de uitzonderingen als excuus te gebruiken. De grote meerderheid – wij allemaal met twee benen, twee armen en een gezond verstand – heeft geen reden om stil te blijven staan en wachten om nog meer te krijgen zonder te geven.
Wel de verantwoordelijkheid om vooruit te gaan.
